شمع دانی دم مرگ به پروانه چه گفت:گفت ای عاشق بیچاره فراموش شوی.....
سوخت پروانه ولی خوب جوابش بداد، گفت:
طولی نکشد تو نیز خاموش شوی......
در وطن مثل غریبانم نمی دانم چرا؟
روز و شب سردر گریبانم نمی دانم چرا؟
هر که را از روی دل جانم فدایش می کنم
مثل عقرب میزند نیشم نمی دانم چرا؟
تا کجای قصه باید ز دلتنگی نوشت؟
تابه کی با زیچه بودن در دو دست سر نوشت؟
تا به کی با ضربه های درد باید رام شد؟
با فقط با گریه های بی قرار آرام شد.
واسه دیدار محبت تا به کی در انتظار؟
خسته ام از زندگی با غصه های بی شمار.
کاش هرگز در محبت شک نبود
تک سوار مهربانی تک نبود
کاش بر لوحی که بر جان دل است
واژه ی تلخ خیانت حک نبوذ